กับคำว่า “พระช่วยโลกไม่ได้…..ใครเล่าจะช่วยได้”  เป็นคำกล่าวของ  หลวงตาพระมหาบัว  ญาณสัมปันโน   ที่กล่าวไว้เมื่อครั้งท่านได้ออกมาช่วยชาติ  นับแต่ท่านบำเพ็ญกิจของสมณเพศ  อันเป็นกิจสำคัญที่สุดในพระพุทธศาสนาเรียบร้อยลงแล้ว  ท่านก็หันมาให้การสงเคราะห์ด้านธรรมะแก่พระเณรและฆราวาสมาโดยตลอด  ควบคู่ไปกับการบริจาคช่วยเหลือด้านวัตถุสิ่งของ  ทั้งจตุปัจจัยไทยทาน  แก่ประดยชน์ส่วนรวมตลอด  ๔๐  กว่าปีนับแต่ตั้งวัดป่าบ้านตลอดขึ้นในปี  ๒๔๙๘  ท่านเคยเล่าว่าหากจะนับเป็นมูลค่าน่าจะเป็นหมื่นล้านบาทขึ้นไป  เพราะมีเท่าไรไม่เคยเก็บสั่งสมไว้  หากจะนำมาใช้จ่าย  ในวัดก็เพียงเล็กน้อยตามจำเป็นจริงๆ  เพราะไม่มีกิจการ    งานก่อสร้างอื่นใด  มุ่งเน้นแต่งานด้านจิตภาวนามาโดยตลอด  มีการเดินจงกรมนั่งสมาธิเป็นหัวใจสำคัญ  สำหรับปัจจัยไทยทานส่วนใหญ่  จึงมุ่งออกช่วยเหลือโลกตลอดมา

 ในยามปกติ  ท่าก็ให้ความเมตตาสงเคราะห์สังคมชาติบ้านเมือง  อยู่อย่างเต็มที่จริงจัง  ดังกล่าวข้างต้นโดยย่อเป็นปกติอยู่แล้ว  เมื่อถึงยามนี้เกิดปัญหาหลายด้านหลายทาง  ท่านจึงปรารภขึ้นอย่างจริงจังที่จะช่วยชาติไทย   โดยช่วยเหลือด้านวัตถุเงินทองอุดหนุนชาติ  ให้มีความแน่นหนามั่นคง  ท่านว่าแม้การเสียสละช่วยเหลือดังกล่าว  จะเป็นการช่วยเหลือปลายเหตุก็ตาม  แต่ก็มีความจำเป็น  เพราะขณะนี้สมบัติรวมของชาติยังขาดตกบกพร่องอยู่  จึงต้องร่วมไม้ร่วมมือกัน  ต่างเสียสละช่วยกันอุดหนุนครั้งแล้วครั้งเล่า  จนกระทั้งอิ่มพอ   เหมือนเรารับบประทานอาหารหากยังไม่อิ่มก็เติมเข้าเรื่อย  ช้อนเล็กบ้างใหญ่บ้าง  ตักเติมเข้าปากจนอิ่ม  การเสียสละมากบ้างน้อยบ้างก็เช่นกัน   ต่างมีความจำเป็นต้องช่วยกันครั้งแล้วครั้งเล่า  ความสามัคคีกัน  ร่วมมือและเสียสละเช่นนี้  ยังเป็นคติตัวอย่างอันดีแก่เด็กและกุลบุตรสุดท้ายภายหลัง  ให้ได้รับเครื่องฝังใจที่ดี  ให้รู้จักมีแก่จิตแก่ใจเสียสละซึ่งกันและกัน  ไม่เพิกเฉยท้อถอยง่าย ๆ  ต่อปัญหาใด ๆ  แต่กลับให้มีใจเป็นนักต่อสู้  ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค  เด็กเหล่านี้จะเห็นตัวอย่างนี้  จากพ่อแม่พี่น้องปู่ย่าตายายในคราวเสียสละครั้งนี้เอง